Teoria atrybucji
Teoria atrybucji jest jedną z teorii psychologicznych, która zajmuje się badaniem sposobu, w jaki ludzie tłumaczą przyczyny swojego zachowania oraz zachowania innych osób. Według tej teorii, ludzie mają tendencję do przypisywania przyczyn zdarzeń do określonych czynników wewnętrznych (np. cechy osobowości) lub zewnętrznych (np. sytuacja).
Przykładem zastosowania teorii atrybucji może być sytuacja, w której osoba spóźnia się na spotkanie. Jeśli ktoś uważa, że jest to spowodowane lenistwem tej osoby (czynnik wewnętrzny), to dokonuje atrybucji wewnętrznej. Natomiast jeśli uważa, że osoba spóźniła się z powodu korka na drodze (czynnik zewnętrzny), to dokonuje atrybucji zewnętrznej.
Ważnym elementem teorii atrybucji jest również pojęcie błędów atrybucyjnych, które mogą prowadzić do niepoprawnych wniosków na temat zachowań innych osób. Przykładem takiego błędu jest tzw. efekt fundamentalnej atrybucji, polegający na przecenianiu znaczenia cech osobowości w tłumaczeniu zachowań innych ludzi.
Teoria atrybucji jest szeroko stosowana w psychologii społecznej oraz w badaniach nad motywacją i zachowaniem ludzkim. Dzięki niej można lepiej zrozumieć, dlaczego ludzie zachowują się w określony sposób w różnych sytuacjach.